Co odróżnia malarstwo impresjonistów od sztuki epok poprzednich​.

Odpowiedź:

Barok do Polski przybył głównie za sprawą jezuitów. Wszystkie podstawowe cechy baroku zostały zachowane, jednak zapewne w polskim baroku pojawiło się kilka nowości. Warto dodać, iż w tym okresie szlachta polska uważała, że pochodzi od Sarmatów, czym podkreślała swoją odrębność i wyższość w stosunku do mieszczan i chłopów.

Ubiór polskich Sarmatów wyróżniał się na tle Europy, a swymi korzeniami sięgał Wschodu. Charakterystyczny dla mężczyzn był kontusz przepasywany ozdobnym pasem, żupan, oraz ozdobna, kosztowna szabla. Wszystko było barwne, bogate i dostojne. Kobiece stroje były nieco skromniejsze, jednak ozdabiane pierścieniami i perłami.

Zmienił się również ubiór nocny. Do snu zakładano czepki i czepeczki. Mężczyźni nosili koszule, a kobiety kaftany nocne i kornety z falbankami. Zarówno mieszczanie jak i szlachta kładli się spać ok. dziesiątej w nocy, natomiast wstawali między szóstą, a siódmą rano. Ich życie cechowała też regularność, czyli stały porządek dnia.

Wyjaśnienie:

Odpowiedź:

W warszawie przy ulicy serdecznej

Wyjaśnienie:

Urzędy, które nie mieściły się w hierarchii urzędników starożytnego Rzymu, to:

• dyktator
• trybun ludowy

Urząd dyktatora był bardzo specyficzny. Dyktatora powoływano tylko w sytuacji kryzysowej, głównie w czasie wojny, kiedy potrzebne było sprawne dowództwo i jedynowładztwo. Dyktatora powoływano jedynie na okres 6 miesięcy, bez możliwości przedłużenia tego okresu - dany urzędnik musiał od razu zdać władzę i można go było powołać dopiero potem (np. kilka razy podczas wojen punickich urząd dyktatora pełnił Fabiusz kunktator). Natomiast urząd trybuna ludowego miał na celu ochronę praw plebejuszy. Trybun posiadał prawo weta wobec decyzji senackich i innych urzędników, a zatem miał blokować wchodzenie w życie prawa, które narażałoby najbiedniejszych. Urząd trybuna ludowe nie znajdował się w tak zwanym "cursum honorum" i nie był potrzebny do sprawowania najwyższego urzędu - konsula.

Urzędem, który jeszcze wymykał się w pewnej mierze hierarchii urzędniczej, był urząd cenzora. Cenzor nie był powoływany co roku, jak inni urzędnicy, ale co 5 lat. Cenzorzy ustalali listę senatorów, dzięki czemu mieli wielką władzę - mogli kogoś skreślić, a inną osobę dopisać. Nie wszyscy Rzymianie podążający drogą cursum honorum mogli pełnić ten urząd, bowiem cenzorzy powoływani byli raz na 5 lat.

W dramacie Zemsta Aleksandra Fredry jest wiele postaci budzących sympatię. Wielu z nich mimo negatywnych cech charakteru wciąż potrafią wywołać uśmiech, wzruszenie i współczucie. Przykładowo sympatię może wzbudzać Papkin.

Zemsta Aleksandra Fredry to komedia powstała w I połowie XIX wieku. W utworze można znaleźć przekrój różnych postaci o pochodzeniu szlacheckim i wysokim. Pociesznym, acz interesującym wariantem szlachcica jest Józef Papkin.

Już samo nazwisko jest dużo mówiące – pochodzi od papki, resztek z pańskiego stołu. Osoba obdarzona takim nazwiskiem jest sługą, któremu dziedzic zleca różne, drobne i większe, zlecenia.

Jak dowiadujemy się z treści dramatu Papkin zna obyczaje dworskie, zdradza ambicje artystyczne (chce Cześnikowi wyrecytować, czy raczej odśpiewać, swoją odę), jest obeznany w świecie.

Jego błazeńska fasada może być myląca, wiele postaci dramatu nie traktuje go poważnie, ale często ukazuje swoją bardziej ludzką, godną sympatii stronę – przykładem są np. zaloty wobec Podstoliny.

Notorycznie opowiadane przez Papkina kłamstwa na temat własnej historii i wyczynów mogą być interpretowane nie jako cyniczne zachowanie obliczone na efekt, ale też skrytość, być może wstydliwe epizody z przeszłości. Papkin to postać, która najczęściej chowa się za różnego rodzaju komizmem.

Kiedy myśli, że został otruty przez Rejenta, spisuje testament, którego zawartość świadczy o naiwności, ale też romantycznej duszy. Przepisuje Klarze, córce Cześnika, swoje najbardziej cenne przedmioty: gitarę angielską i kolekcję motyli.

Papkin to postać niejednoznaczna, zwłaszcza w kontekście tego, co nie pojawia się w Zemście, czyli jego kariery przed służbą u Raptusiewicza. Jego cechy charakteru, zabarwione tajemnicą przeszłości, mogą budzić tak zainteresowanie, jak i sympatię.