Pls potrzebuje pomocy w krótkim opisaniu RZYCIA I TWÓRCZOŚCI jakiego kolwiek kompozytora romantycznego.

Odpowiedź:

Georges Bizet był XIX-wiecznym francuskim kompozytorem operowym epoki romantyzmu. Znany jest przede wszystkim z dwóch dzieł granych na scenach operowych całego świata zatytułowanych „Carmen” oraz „Poławiacze pereł”. Urodził się 25 października 1838 r. w Paryżu. Zanim ukończył 10 lat przyjęto go do paryskiego konserwatorium, gdzie studiował grę na fortepianie oraz organach, a także kontrapunkt i kompozycję. Jego ówczesnymi nauczycielami byli m.in. Fromental Hàlevy i Charles Gounod. W 1855 r. powstało jego pierwsze znaczące dzieło kompozytorskie – „Symfonia C-dur”. Dwa lata później z rąk Jakuba Offenbacha otrzymał on nagrodę za jednoaktową operetkę „Le Docteur Miracle”. Niedługo potem przyznano mu także prestiżową Grand Prix de Rome. Dzięki niej otrzymał trzyletnie stypendium studenckie we Włoszech. Wkrótce Bizet wyruszył do Rzymu, gdzie skupił się na swoich działaniach kompozytorskich. W wiecznym mieście G. Bizet stworzył m.in. operę buffa zatytułowaną „Don Procopoio”, utwór religijny „Te Deum” i odę „Vasco da Gama” na chór oraz orkiestrę symfoniczną. W 1860 r. zachorowała matka tego francuskiego kompozytora i powrócił on do rodzinnego Paryża. Rok później Bizet załamał się z powodu jej śmierci, odrzucił propozycję pracy w konserwatorium i skupił się wyłącznie na pracy kompozytorskiej. W tamtym czasie powstało jedno z największych dzieł Bizeta, czyli opera pt. „Poławiacze pereł”. Kolejne lata swojego życia spędził na udzielaniu lekcji gry na fortepianie oraz aranżacji dzieł innych kompozytorów.  Dopiero w 1867 r. wystawił on nową kompozycję operową – „Piękne dziewczę z Perth”. Dwa lata potem Goerges Bizet ożenił się z Genevieve, córką swojego nauczyciela kompozycji, Halévy’ego. W 1870 r. z powodu wybuchu wojny francusko-pruskiej kompozytor został wcielony do Gwardii Narodowej, choć nie zrezygnował z tworzenia kolejnych dzieł, czego dowodem są: suita „Jeux d’enfants”, muzyka do sztuki A. Daudeta „Arlezjanka” oraz opera komiczna „Djamileh”. W 1873 r. powstało ostatnie, choć najsłynniejsze dzieło Bizeta – inspirowana folklorem hiszpańskim opera pt. „Carmen”. Przypuszcza się, iż początkowe chłodne przyjęcie tej kompozycji przyczyniło się do pogorszenia się stanu zdrowia artysty, który zmarł na atak serca 3 czerwca 1875 roku w Bougival.

Wyjaśnienie:anim

Fryderyk Chopin - urodzony 22 II lub 1 III 1810 r. w Żelazowej Woli, zmarł 17 X 1849 w Paryżu, polski kompozytor i pianista. Jego ojciec, Mikołaj Chopin ( 1771-1844 ), z pochodzenia Francuz, przybył do Polski ok. 1787, a od 1802 był nauczycielem języka francuskiego w domu hr. Skarbków w Żelazowej Woli, od 1810 wykładał język i literaturę francuską w Liceum Warszawskim, następnie również w Szkole Inżynierii i Artylerii w Warszawie, matka Justyna (1780-1861 ), pochodziła z rodziny Krzyżanowskich z Kujaw. Pierwsze lekcje gry fortepianowej pobierał Chopin u matki, następnie uczył się u W. Żywnego. Już jako kilkuletni chłopiec brał udział w koncertach dobroczynnych i grał w salonach arystokracji warszawskiej. budząc swą muzykalnością podziw nie tylko publiczności, ale i wybitnych artystów goszczących w tym czasie w Warszawie. Z tego okresu pochodzą pierwsze próby kompozytora: młodzieńcze polonezy oraz marsz wojskowy. W latach 1823-26 uczęszczał do Liceum Warszawskiego. Chopin uczestniczył w występach wybitnych muzyków polskich oraz zagranicznych. Zapoznał się z ówczesną europejską twórczością muzyczną, odwiedzając Operę Warszawską, która wprowadziła w tym czasie repertuar włoski i francuski, i korzystając z wydawnictw zagranicznych, które sprowadzili księgarze warszawscy. W 1828 występował w Dusznikach. Wyjazdem do Berlina 1828 zapoczątkował swoje kontakty z zagranicznymi muzykami. W 1829 poznał Pragę, Drezno, koncertował z powodzeniem w Wiedniu ( 11 i 18 VIII ). 11 X 1830 ostatni raz wystąpił przed publicznością warszawską. 2 XI 1830 opuścił Warszawę na zawsze, udając się najpierw do Drezna, następnie do Wiednia, Salzburga, Monachium, Stuttgartu. 11 XI przybył do Paryża, gdzie osiadł na stałe, zyskując niebawem rozgłos europejski. W pierwszych latach paryskich rozwijał ożywioną działalność koncertową. Wykonując własne utwory, utrwalał coraz silniej swoją pozycję kompozytora i pianisty, o czym świadczą między innymi wypowiedzi R. Schumanna. W późniejszym okresie, skoncertował się na twórczości, wydając kompozycje u nakładów francuskich, niemieckich i angielskich. Podstawę jego egzystencji była jednak działalność dydaktyczna. Chopin utrzymywał liczne przyjazne kontakty z wybitnymi muzykami europejskimi przebywającymi w Paryżu, z wydawcami, krytykami, jak również z całą emigracją polską. W 1834 odbył podróż po Niderlandii, 1835 i 1836 do Czech i Niemiec, 1837 do Londynu. W czasie podróży do Niemiec odnowił znajomość z rodziną Wodzińskich i oświadczył się bez powodzenia Marii Wodzińskiej. W 1836 poznał George Sand, która wywarła duży wpływ na życie kompozytora. W latach 1838-39 przebywali razem na Majorce, w Marsylii i Genui. Przez kilka lat z rzędy spędzali lato w Nohant, zimą wracając do Paryża. Od 1939 stan zdrowia chorego na gruźlicę Chopina, pogarszał się z każdym krokiem. W 1848, odbył podróż koncertową do Anglii i Szkocji. 16 XI 1848 dał ostatni publiczny koncert w Londynie, gdzie ciężko zaniemógł. Po powrocie do Paryża nie odzyskał już zdrowia. Zmarł 17 IX 1849 w mieszkaniu przy Place Vendome 12. Pochowany został na cmentarzu Pere Lachaise. Serce Chopina znajduje się w kościele św. Krzyża w Warszawie.

Twórczość Chopina wyrasta z dwóch źródeł polskiej tradycji muzycznej oraz stylu brillant. Kontynuując tradycję swych polskich poprzedników, Chopin jednocześnie oparł się na zdobyczach faktury fortepianowej wczesnych romantyków. W twórczości Chopina można wyodrębnić trzy okresy:

1. do 1830

2. do 1839

3. do 1849

W PIERWSZYM OKRESIE wzorów klasycznych dostarczyła Chopinowi szkoła, a także twórczość czołowych ówczesnych kompozytorów polskich, jak J. Elsner i K.Kurpiński, pozostająca pod wpływami J. Haydna i W.A. Mozarta.

Stąd w twórczości tego okresu przeważają takie formy, jak rondo, wariacje, sonata, koncert, trio. Jednak już ten okres przyniósł nowe podejście do problemów wyrazowych i formalnych, np. dyspozycja i charakter, allegra

w koncertach fortepianowych wykazuje nowe, indywidualne znamiona. Przejawem nawiązania do tradycji narodowej było zainteresowanie już w początkiem twórczości mazurkiem i polonezem. Ostateczna krystalizacja mazurka w jego indywidualnej, chopinowskiej postaci nastąpiła dopiero w drugim okresie twórczości. Szybciej dojrzewał polonez. W tym zakresie oparł się Chopin na formie artystycznej, kultywowanej już przed nim w muzyce polskiej i obcej. Przykładem dążenia do syntezy form klasycznych i tradycji narodowej były w pierwszym okresie twórczości: Rondo a la Mazur, Rondo a la Krakowiak oraz - z form cyklicznych finału obu koncertów.

W zakresie faktury fortepianowej, mającej decydujące znaczenie dla całej twórczości Chopina, już w pierwszym okresie twórczości wyznaczył elementowi wirtuozowskiemu zupełnie odmienną rolę niż kompozytorzy stylu brilliant. O ile ronda i wariacje pozostają jeszcze blisko tamtego stylu, to nowe podejście do techniki pianistycznej stało się istotą koncepcji twórczej w etiudach ( pracę nad nimi rozpoczął Chopin w pierwszym okresie twórczości ), w którym technika fortepianowa jest środkiem realizacji wyrazu artystycznego.

W DRUGIM OKRESIE twórczości skrystalizował się w pełni styl Chopina jako kompozytora narodowego i romantycznego. Wyrastająca z ducha okresu Romantyzmu stylizacja muzyki tanecznej otrzymała w walcach pogłębiony artystycznie wyraz. Nowe podejście do techniki pianistycznej, przezwyciężenie stylu brilliant, manifestujące się w obu cyklach etiud, zaczęło decydować w obliczu wszystkich podstawowych gatunków drugiego okresu twórczości. Kontrast wyrazowy o silnych znamionach dramatycznych, stał się charakterystycznym rysem takich form, jak, scherzo, ballada, nokturn. Scherzo zyskało u Chopina nowy charakter, opierając się na dualistycznej koncepcji formy, na pracy tematycznej oraz na kształtowaniu ewoluacyjno - figuracyjnym i okresem o znamionach lirycznych. Wzbogacenie struktur okresowych na drodze wykorzystania ewolucjonizmu oraz wprowadzenie kontrastu dynamicznego i agogicznego, zdecydowało o daleko idącym przeobrażeniu w twórczości Chopina formy nokturnu w stosunku do wzorów Fielda i Marii Szymanowskiej. Nowy gatunek - ballada - wciągnął w swą orbitę zarówno kontrast dynamiczny, agogiczny i fakturalny.

Mazurki z drugiego okresu mają wszystkie cechy miniaturowej, maksymalnie skondensowanej, stąd oszczędności środków, a zarazem ich pełne nasycenie wyrazowe. Współdziałanie środków harmonicznych, agogistycznych, kolorystycznych i dynamicznych, które choć precyzyjnie wyselekcjonizowane, występują w mazurkach, w całym bogactwie, decyduje o indywidualnym kształcie struktur okresowych, będących architektoniczną podstawą mazurków, oraz - w pewnym zakresie - także o zróżnicowaniu rytmiki. Doświadczenia uzyskane na gruncie innych form wykorzystał Chopin w preludiach op. 28, poszczególne preludia - często o charakterze etiudalnym lub nokturnowym - składają się na cykl tworzący architektoniczną całość. Mimo podobnej jak w mazurkach maksymalnej kondensacji wyrazowej i formalnej, preludia są równocześnie wyrazem zainteresowań Chopina dla szerzej rozbudowanych form cyklicznych, stanowiły one punkt wyjścia dla ostatniego okresu twórczości.

Zasadniczą tendencją przemian stylu chopinowskiego W OSTATNIM OKRESIE twórczości był powrót do form cyklicznych.

Dokonało się to przez syntezę na drodze wzajemnego przenikania się form i środków wykształconych w poprzednich okresach w różnych utworach. Konsekwencją tych tendencji była wzmożona rola organicznego kształtowania formy w oparciu o pracę tematyczną, ewolucjonizm motywiczny, technikę wariacyjną, środki polifoniczne. Proces syntezy środków przejawia się najwyraźniej w sonatach ostatniego okresu twórczości, których forma jest wyrazem starcia się założeń klasycznego cyklu sonatowego z doświadczeniami uzyskanymi przez Chopina na gruncie takich form romantycznych, jak nokturn i etiuda. Zmodyfikowały one strukturę allegra sonatowego oraz zwiększyły role czynnika figuracyjno - ewolucyjnego. Wszechstronność wykorzystania najrozmaitszych środków w trzecim okresie twórczości Chopina, wzbogacanie form klasycznych, cyklicznych i rozbudowa form jednoustępowych otworzyły nowe perspektywy dla muzyki europejskiej, szczególnie dla kierunków, które rozwijali kompozytorzy neoromantyczni.

SORY ŻE TAK DŁUGO ALE TO CAŁE JEGO ŻYCIE I TWÓRCZOŚC