cytaty z książki opisujące elfy z doliny rivendall golluma i gobliny pls szybko daje naj

Temat:
Polski
Autor:
tobiasweiss
Utworzono:
1 rok temu

Odpowiedzi 2

Odpowiedź:

- A Rivendell? A elfy? Czy Rivendell jest bezpieczne?

- Tak. Przynajmniej do czasu, póki wszystko wokół nie zostanie podbite. Elfy wprawdzie lękają się Czarnego Władcy, wprawdzie przed nim uciekają, nigdy jednak nie dadzą mu posłuchu ani nie będą mu służyły. Tu, w Rivendell, przebywa kilku najzaciętszych jego przeciwników: mądrzy mądrością elfów władcy Eldarów zza najodleglejszych mórz. Nie boją się oni Upiorów Pierścienia, bo kto był w Błogosławionym Królestwie, ten żyje w obu światach naraz i zarówno widzialnym, jak niewidzialnym siłom może przeciwstawić własną wielką moc.

- Zdawało mi się, że widziałem białą postać, która jaśniała i nie ginęła we mgle jak inne. Czy to był Glorfindel?

- Tak. Przez chwilę widziałeś go takim, jakim jest na drugim brzegu: jednym z potężnych Pierworodnych. To elf z rodu książęcego. Zaiste, są w Rivendell siły zdolne opierać się przemocy Mordoru, przynajmniej czas jakiś; a zostały też dobre siły poza tą doliną. Jest również w Shire siła, chociaż innego rodzaju. Wszystkie jednak te miejsca wkrótce staną się wyspami w morzu oblegającego zła, jeżeli wypadki potoczą się tak, jak się zapowiada. Czarny Władca rzuca do walki całą swoją potęgę.

- Mimo to - powiedział wstając nagle i wysuwając dolną szczękę, tak że broda nastroszyła się i sprężyła jak druciana - musimy zachować odwagę. Wkrótce wyzdrowiejesz, jeżeli nie zagadam cię na śmierć. Jesteś w Rivendell, o nic tymczasem nie potrzebujesz się troszczyć.

Autor:

brookefwrb
Oceń odpowiedź:
3

Odpowiedź:

,,Kto wzburzył rzekę? - spytał Frodo.

- Elrond - odparł Gandalf. - Rzeka tej doliny jest w jego władzy i wzbiera gniewem, gdy Elrond w ciężkiej potrzebie chce zagrodzić bród. Kiedy wódz upiorów wjechał do wody, natychmiast otworzyły się upusty. Pozwolę sobie wspomnieć, że ja ze swej strony przyczyniłem się też pewnymi drobiazgami. Nie wiem, czy zauważyłeś, że niektóre fale przybrały postać olbrzymich białych rycerzy; a poza tym słyszałeś może huk i zgrzyt toczonych w wodzie głazów. Przez chwilę bałem się nawet, czy nie rozpętaliśmy zbyt wściekłego żywiołu i czy nawała nie wymknie się spod naszej władzy zmiatając was wszystkich. Wielka jest siła wody, która spływa z lodowców Gór Mglistych.

- Tak, teraz sobie przypominam ten straszliwy huk - rzekł Frodo. - Zdawało mi się, że tonę razem z przyjaciółmi, wrogami i całym światem. No, ale już jesteśmy wszyscy bezpieczni.

Gandalf żywo spojrzał na Froda, lecz hobbit miał oczy zamknięte.

- Tak, tymczasem jesteście wszyscy bezpieczni. Wkrótce zaczną się tu uczty i zabawy dla uczczenia zwycięstwa u Brodu Bruinen, a wy siądziecie na honorowych miejscach za stołem."

Kolejny cytat:

,,Oblicze Elronda nie miało wieku, nie było ani stare, ani młode, chociaż wypisana była na nim pamięć wielu radości i wielu trosk. Na włosach, ciemnych jak cienie o zmierzchu, błyszczała srebrna przepaska; w oczach, szarych jak pogodny wieczór, świecił blask, jak gdyby światło gwiazd. Zdawał się czcigodny jak król w majestacie wielu lat panowania, ale zarazem krzepki jak zahartowany wojownik w pełni sił. Był panem na Rivendell i sprawował władzę zarówno nad elfami, jak nad ludźmi."

OPISY O KTÓRE PROSIŁE/AŚ W KOM

ELFY

Elfy to bardzo piękne wesołe i tajemnicze stworzenia, z łatwością posługują się magią, są nieśmiertelne, kiedy czują, że mija ich epoka, udają się na Szare Nabrzeża i odpływają do krainy wiecznego szczęścia. Wytwarzają magiczne przedmioty, są odważne, sprytne, szlachetne. To jedne z najpiękniejszych mieszkańców Śródziemia.

Elfy dużo wiedzą i są specjalistami od wszelkich nowin, które szerzą się wśród nich. Miały wplecione we włosy kwiaty, założone drogie kamienie w kolorze zielonym i białym, które znajdowały się na kołnierzach i pasach. Nie lubiły się z krasnoludami, często naśmiewały się z nich z powodu ich długich bród. Grały na harfach i śpiewały, chociaż był to śpiew podobny do kaskady śmiechu. Nie potrafiły ufać nieznajomym.

Były wyższe od krasnoludów, cechowało ich poczucie humoru, co można zauważyć w ich pieśniach powitalnych dla krasnoludów, czarodzieja I hobbita. Wesołe były z natury, ale również były bardzo waleczne. Potrafiły wykonywać piękne i mordercze drewniane łuki, których głownie używali w walkach. Z tych też łuków słynęli.

GOBLINY

Były to szpetne i pokraczne stwory o długich rękach i płaskich stopach. Miały przeraźliwie duże oczy i uszy, z kolei nosy uległy redukcji. Z natury niedbałe i brudne. Kolor ich skóry obejmował wszelkie odcienie zieleni i brązu. Oczy i włosy były zwykle czarne lub ciemnobrązowe, a krew czarnozielona.

Wiecznie głodne, żywiły się przede wszystkim końmi, kucami i osłami. Zamieszkiwały w jaskiniach, grotach, drążyły także podziemne tunele. Nie znosiły światła słonecznego, od którego robiło się im słabo. Ich głównym wrogiem były krasnoludy, jednak nie trawiły też elfów i ludzi.

Były złośliwe, podłe i plugawe. Posiadały różne narzędzia tortur i lubiły w okrutny sposób znęcać się nad swoimi wrogami. Bały się jednak dwóch mieczy (orkistra, czyli „siekacza” oraz glamdring znanego przez gobliny jako ,,zabijacza’’ - zabranych przez drużynę krasnoludów z kryjówki trollów).

GOLLUM

Gollum – to napotkane przez Bilba stworzenie, które zamieszkiwało głęboką jaskinię Gór Mglistych. ... Nazywał się Gollum i był cały czarny jak noc, z wyjątkiem oczu, wielkich, okrągłych i wypełzłych. Miał łódź i pływał nią bezszelestnie po jeziorze - bo to było jezioro, rozległe i głębokie, i lodowato zimne.

Mam mega nadzieję że dasz mi odpowiedź najlepszą bo bardzo się napracowałam :(

Autor:

rayxq1c
Oceń odpowiedź:
5

Znasz odpowiedź? Dodaj ją tutaj!

Can't find the answer?

Other related questions that may help you

Potrzebuję 5 fragmentów z lektury Mikolajek, które opisują wygląd i zachowanie Mikołajka, plis...

Autor:

elodie

Odpowiedź:

Mikołajek jest małym, ośmioletnim chłopcem pochodzącym z Francji. To główny bohater cyklu powieści autorstwa Rene Goscinnego. Mikołajek wraz z rodzicami mieszka we Francji, gdzie uczęszcza również do szkoły podstawowej. Ma tu wielu kolegów – przyjaźni się m. in. z Rufusem, Gotfrydem, Maksencjuszem, Kleofasem, a także z Joachimem i Alcestem. Jest bardzo energicznym i przebojowym chłopcem, toteż swoim zachowaniem niejednokrotnie sprawia kłopoty rodzicom i nauczycielom. Książki o życiu i przygodach Mikołajka zostały napisane ponad pół wieku temu, stąd odmienne realia, w których wychowuje się chłopiec. Mimo to bohater budzi naszą sympatię i jest postacią, z którą mogą utożsamiać się współczesne dzieci. W utworach tych narracja prowadzona jest w pierwszej osobie. Narratorem jest sam Mikołajek, który opowiada nam o swych szkolnych przygodach i relacjonuje śmieszne, zaskakujące wydarzenia ze szkoły, podwórka i z domu. Jego barwne, okraszone inteligentnym dowcipem relacje tym bardziej ułatwiają młodym czytelnikom wcielenie się w jego postać i przeżywanie wspólnie z nim jego przygód.

Wygląd zewnętrzny Mikołajka poznajemy dzięki ilustracjom Jeana Jacques’ a Sempé, które stanowią świetne uzupełnienie kolejnych książek. Mikołajek przedstawia się nam jako mały, ale też i dziarski chłopiec, dość niesforny, rezolutny i obdarzony niesamowitą energią, którą potrafi spożytkować w poszukiwaniu kolejnych przygód. Mikołajek jest też dumny i odważny – nie boi się nowych wyzwań.

W trakcie lektury książek wchodzących w skład cyklu przekonujemy się, że Mikołajek jest sprytnym, pomysłowym i niezwykle inteligentnym chłopcem. Autor przedstawia go jednak jako bohatera, z którym bez problemu mogą utożsamiać się dzieci – nawet te wywodzące się z innych kręgów kulturowych. Bohater nie jest wcale idealizowany – wręcz przeciwnie. Goscinny nie stroni od ukazywania jego wad, słabostek, wynikających poniekąd z dziecięcej, ludzkiej natury. Mikołajek jest więc psotliwy, lubi rozrabiać i płatać figle. Tym samym ściąga na siebie niejednokrotnie kłopoty, choć wcale nie to było jego zamierzeniem. W głowie ma mnóstwo pomysłów, które zaraz i nie licząc się z trudnościami, chce wcielać w życie. Stara się być nieugięty i realizować swe marzenia. Jednym z jego największych „nabytków” jest cygaro, którym wprawdzie się zatruwa (podobnie jak po przejedzeniu się cukierkami), ale też dzięki niemu ma poczucie bycia ważnym i dorosłym.

Rodzice muszą cierpliwie znosić jego kolejne wybryki. Często brakuje im już sił i pozostaje tylko załamanie rąk nad synem. Mikołajek chce, by rodzice byli z niego dumni. Dlatego mówi im, że jest w pierwszej dziesiątce ocen z klasówki, nie wspominając przy tym, że tylko 10 uczniów pisało ten test. Uwidacznia się w tym jego spryt, przebiegłość i niebywale bystry umysł.

W gruncie rzeczy – mimo swego niesfornego zachowania, Mikołajek ma dobre intencje i czułe, wrażliwe serce. Przejęty losem zbłąkanego psa, postanawia go przygarnąć i się nim zaopiekować. Ma jednak pecha, gdyż właściciel psa odnajduje się i w końcu musi oddać mu swego nowego przyjaciela.

Bohater jest ciekawy świata i żądny przygód. Nie wszystkie jednak jego pomysły się udają, a jego zapał najczęściej szybko się wyczerpuje. Przykładem tego może być ucieczka z domu – Mikołajek miał już gotowe, spakowane rzeczy, ale do realizacji planu zniechęciła go nadchodząca noc.

Mikołajek wytrwale zmierza do obranych przez siebie celów. Jest nieugięty i nie zraża się przeciwnościami, które pojawiają się na jego drodze. Oczywiście jeśli w międzyczasie coś innego, jakiś inny cel, bardziej go nie zafrapuje, a cała zabawa zbytnio mu się nie znudzi.

Chłopiec był też otwarty na nowe znajomości. Potrafił być koleżeński, ale z drugiej strony w kontaktach z kolegami często starał się postawić na swoim, co niejednokrotnie kończyło się kłótnią i bijatyką. Jego najlepszym kolegą był Alcest. Mikołajek uważał, że kolega dlatego jest taki gruby, ponieważ ciągle je. Na dodatek zauważył, że nie myje on nigdy rąk. Mimo tego chłopcy zawsze świetnie się bawili, a najbardziej lubili zabawę na dworze, w ogrodzie.

Mikołajek, praktycznie jak każde dziecko w jego wieku, był bardzo żywiołowy i miał w sobie mnóstwo energii – stąd tak dużo pomysłów i tak wielka w nim chęć, by odkrywać nowe, nieznane dotąd rzeczy. Był jednak dobrym dzieckiem i usiłował zachowywać się należycie, choć nieraz, mimo szczerych chęci, nie zbyt dobrze mu to wychodziło. Niekiedy miał po prostu pecha, który sprawiał, że niezamierzenie wikłał się w nowe tarapaty. Dzięki pomysłowości szybko potrafił wyjść obronną ręką z niejednej opresji.

Mikołajek ze swoją charyzmą, sprytem i odwagą, a także dobrym, czułym i wrażliwym sercem jest postacią, którą bardzo łatwo polubić. Poznając go, zyskać możemy prawdziwego przyjaciela. I choć nieraz potrafi być urwisem i nieźle zajść za skórę, w gruncie rzeczy wszyscy darzą go szczerą sympatią. W końcu ma wielu kolegów, którzy chętnie włączają się do wymyślanych przez niego zabaw, doceniając jego bystry umysł i wybujałą wyobraźnię.

Seria książek o Mikołajku może przypaść do gustu nie tylko dzieciom, ale i ich rodzicom, którzy dzięki nim będą potrafili innym, bardziej przyjaznym i wyrozumiałym okiem spojrzeć na wybryki i figle swych małych urwisów.

Autor:

guidomiranda
Oceń odpowiedź:
14

Pokoloruj figurę, w której zapisano wyrażenie algebraiczne będące• sumą - na niebiesko,• różnicą - na żółto,iloczynem - na zielono,• ilorazem - na czerwono.Figury, w których zapisano potęgi, pozostaw niepokolorowane.a²+46(ab+4) - a3-5(a - b) + 2ab42-426(ab)ab-(a-b): zab(2a + 4)alb-4f& a(6+4)Pokolorowana figura przedstawia flagę pewnego państwa. Podaj jego nazwę.Daje najPlis bo na jutro!