Polska w okresie miedzywojennym (sprawdzian) prosze o pomoc

Odpowiedź:

W listopadzie 1918 roku Polska, po 123 latach niewoli, odzyskała wreszcie upragnioną niepodległość. Było to możliwe głównie dzięki klęsce wszystkich trzech zaborców podczas I wojny światowej. W pierwszych miesiącach istnienia państwowość polska była w zasadzie ograniczona jedynie do terenów byłego Królestwa Polskiego i zaboru austriackiego, wkrótce jednak doszło do znacznego powiększenia się terytorium II Rzeczpospolitej. Wybuch powstania w Wielkopolsce w grudniu 1918 roku przyniósł przyłączenie tej prowincji do kraju, oprócz tego korzystnym wyrokiem  Ententy, wyrażonym w traktacie wersalskim Polska uzyskała dostęp do morza (tzw. Korytarz Pomorski), później zaś, po serii powstań śląskich, spore tereny Górnego Śląska.

Znacznie dłużej trwało formowanie się granic na wschodzie kraju, gdzie doszło najpierw do wojny z państwem ukraińskim, później zaś z siłami bolszewików. Mimo nierzadko krytycznego położenia sił polskich (w sierpniu 1920 realnym była utrata Warszawy na rzecz „czerwonych”), ostatecznie konflikty te zostały zakończone pokojem w Rydze w roku 1921, który ustalał znane wszystkim granice II Rzeczpospolitej. Ostatecznie Polakom udało się także uzyskać Wileńszczyznę, mimo protestów Litwinów. Państwo polskie wchodziło więc w dwudziestolecie znacznie powiększone, ale i jednocześnie skłócone z sąsiadami.

Lata 1918 – 1926 to okres intensywnej odbudowy i unifikacji państwa. Polska składała się w zasadzie z trzech odrębnych części, w których panowała odmienna administracja, waluta, stopień rozwoju, a nawet częściowo obyczajowość. Rząd stanął przed koniecznością wprowadzenia wspólnego pieniądza, zniwelowania różnic, stworzenia wspólnego prawa i powiązań gospodarczych. Była to tytaniczna praca, która na dobrą sprawę nie zakończyła się aż do 1939 roku.

Pierwsze lata nowych rządów przyniosły także duże rozczarowanie, z powodu chwiejności władzy demokratycznej i upadkach kolejnych koalicji rządowych, które nie mogły pogodzić sprzecznych programów i poglądów. W roku 1926 doszło do kolejnej wielkiej zmiany politycznej. Wtedy to Józef Piłsudski wraz ze swoimi zwolennikami dokonał zamachu stanu, który pozwolił na przejęcie władzy „sanacji”, czyli grupie chcącej „uzdrowić” politykę. Polska stała się państwem autorytarnym, kontrolowanym przez Piłsudskiego i jego grupę.  Przeprowadzono wtedy szereg reform, jak również znacznie zwiększono udział armii w życiu i funkcjonowaniu społeczeństwa, stąd okres ten nazywany jest też „rządami pułkowników”.

Po śmierci Piłsudskiego w roku 1935 władzę przejęli jego najbliżsi współpracownicy, z Ignacym Mościckim i Edwardem Rydzem – Śmigłym na czele. Starali się oni kontynuować politykę swojego mentora, było to jednak coraz trudniejsze. Państwo polskie borykało się z szeregiem trudności, zwłaszcza zaś problemem mniejszości ukraińskiej i niemieckiej. Coraz wyraźniej było też widać, że Europa dąży do nowej wojny, w której Polska znajdzie się między dwoma silnymi i wrogimi jej państwami – Niemcami i ZSSR. Było to śmiertelne i, jak się niestety okazało, jak najzupełniej realne zagrożenie dla naszego bytu państwowego...