Jak w tekstach kultury przedstawiane są relacje ojców z synami? Omów zagadnienie, odwołując się do fragmentu Przedwiośnia Stefana Żeromskiego oraz wybranych tekstów kultury.

       Moim zadaniem jest omówienie jak w tekstach kultury przedstawiane są relacje ojców z synami. Mam odwołać się fragmentu „Przedwiośnia” Stefana Żeromskiego oraz wybranych tekstów kultury.

       Z  relacjami międzyludzkimi mamy do czynienia praktycznie na co dzień. Ich budowanie polega przede wszystkim na komunikowaniu się z innymi ludźmi. Interakcje odgrywają  w naszym życiu niezwykle ważną rolę, lecz mogą mięć zarówno pozytywne jak i negatywny wymiar. Najpowszechniejszą relacją, z którą każdy człowiek miał styczność, jest relacja między dziećmi, a rodzicami. W swojej wypowiedzi chciałabym się skupić przede wszystkim na tym, jak wyglądają relacje między ojcami a synami. Uważam, że są one przedstawiane w literaturze na wiele różnych sposobów.

       Bardzo silna oraz zarazem bardzo specyficzna więź łączy bohaterów powieści Stefana Żeromskiego pt.”Przedwiośnie”. Przytoczony fragment przedstawia jeden z etapów podróży Baryków z Baku do Polski. Znajdują się oni w Charkowie i oczekują na pociąg do Warszawy, który nie ma za prędko przyjechać. Możemy zauważyć tutaj pewną niechęć czy też niezadowolenie Cezarego. Są one spowodowane koniecznością przebywania Cezarego w miejscu, w którym ludzie mają odmienny światopogląd niż on, gdzie ludzie wyznają odmienne wartości, w dodatku podobne do tych, które popiera również jego ojciec. Relacja bohaterów jest dość skomplikowana. Dawniej, zanim jeszcze Seweryn wyjechał na wojnę, miał on bardzo kontakt ze swoim synem. Rozpieszczał go, starał się zapewniać mu wszystko, czego tylko potrzebował, na co tylko miał ochotę. Można  powiedzieć, że Cezary był oczkiem w głowie Seweryna. W momencie kiedy ojciec wyjeżdża, Cezary czuje, że wreszcie może zaznać wolności. Cezary nie rozumiał ojca, który tak bardzo pragnął trafić do Polski. Cezary myślał nad tym, aby wyprawić ojca w samotną podróż, a samemu wróciłby w głąb Rosji.  Syn mimo wszystko szanował jednak swego ojca i nie potrafił się mu przeciwstawić. Nie miał serca zostawić go samego. Miłość i poczucie obowiązku Cezarego względem ojca były ważniejsze od rewolucji.

       Niekiedy relacje zostają przedstawione w postaci sporu, tak jak miało to miejsce w powieści Władysława Reymonta pt. „Chłopi”. Spór o ziemie niszczy relacje ojca Macieja Boryny z jego synem Antkiem. Antek ma dość pracowania u swojego ojca, chce stać się wreszcie prawdziwym gospodarzem, dlatego też prosi ojca, aby ten oddał mu kilka morgów ziemi. Ojciec jednak pozostaje obojętny na prośby swojego syna. Woli przypisać ziemie Jagnie, w której jest szaleńczo zakochany. Antek Kłóci się z ojcem i zdecydowanie przeciwstawia się mu. Konflikt kończy się tym, że Boryna wyrzuca ze swego gospodarstwa swego syna wraz z żoną oraz dziećmi. Poruszony problem  ukazuje m.in. jak różnica zdań czy też inny światopogląd potrafi zniszczyć więzy rodzinne. Relacje ojca z synem powinny być silne. Ojciec powinien za wszelką cenę wspierać swoje dziecko, natomiast syn powinien darzyć go szacunkiem. W utworze została jednak poruszona kwestia nienawiści.

       Inny rodzaj relacji między ojcem z synem możemy odnaleźć w Biblii, a dokładniej w „Przypowieści o synu marnotrawnym” z Ewangelii wg św. Łukasza. Przedstawia ona historię młodszego syna, który wziął od ojca część rodzinnego majątku, który na niego przypadał i wyrusza w świat w celu zaznania życia. Szybko jednak traci bogactwo, pozostaje bez środków do życia i tuła się jak żebrak. Zatrudnił się jako świniopas, co dla Żyda było upokarzająca pracą. Chciał wyjadać zwierzętom obierki warzyw, jednak pracodawcy mu na to nie pozwalali. M꿬czy¬zna wspo¬mi¬nał dom swo¬je¬go ojca, gdzie wszy¬scy słu¬żą¬cy byli do¬brze trak¬to¬wa¬ni i żyli w dostatku. Po¬sta¬no¬wił więc wró¬cić w ro¬dzin¬ne stro¬ny. Syn chciał przeprosić ojca i błagać by ten przyjął go z powrotem i uczynił go chociażby jednym sług. Gdy oj¬ciec już z daleka widzi powracającego syna, wychodzi mu naprzeciw. Ojciec zamiast go skarcić wita go ciepło mówiąc, żeby słudzy przynieśli mu najlepsze szaty, pierścień na rękę oraz sandały na nogi. Cieszy się niezmiernie z powrotu swego syna, ponieważ, jak mówi „ ten syn mój był umarły, a ożył, zaginął, a odnalazł się”. Postać ojca odczytywana jest w tej historii jako alegoria Boga kochającego, miłosiernego oraz  wybaczającego za wszelkie przewinienia,  który jednocześnie nie potępia, ale pozwala człowiekowi decydować o swoim własnym życiu i mimo jego błędów, pozwala wrócić człowiekowi do siebie, gdy ten wyrazi żal oraz skruchę.