Odpowiedź:
Pierwszy sonet zbioru stanowi wprowadzenie w realia życia chłopów. Wieś nie jest miejscem, gdzie żyje się spokojnie i dostatnio, jak zazwyczaj przedstawia się ją w literaturze. Chłopi zmagają się z biedą, trudno im znaleźć środki na zaspokojenie podstawowych potrzeb. Obraz wsi może być szokujący dla osoby, która nie zna tamtejszych realiów. Ziemia jest nieurodzajna, drzewa niskie i zdeformowane, chaty biedne i zaniedbane. W oczy rzucają się źle odżywione i słabe zwierzęta, budynki gospodarskie wymagają remontu, chylą się ku upadkowi. Obory są niewielkie, niskie, chłopi posiadają skromny inwentarz. Wśród biedy i brzydoty wyróżnia się jedynie obraz urodziwych, zdrowych dziewcząt. Noszą piękne chustki i korale, z racji młodego wieku nie zostały jeszcze przytłoczone przez ubogie środowisko. Na wsi nie ma jednak dla nich przyszłości, zostaną skazane na ciężką pracę i życie w ubóstwie. Kolorowe stroje panien kontrastują z wszechobecną brzydotą, co wywołuje jeszcze większy ból podmiotu lirycznego. Na podwórkach rośnie piołun, roślina spotykana zazwyczaj na polanach i nieużytkach rolnych. Dopełnia to obrazu ubogich, zaniedbanych gospodarstw, gdzie chłopi nie pozbywają się nawet chwastów. Piołun ma też znaczenie metaforyczne, jest symbolem goryczy. Właśnie to uczucie towarzyszy podmiotowi lirycznemu, który obserwuje nędzę, będącą codziennością mieszkańców wsi.